ஆண்மைத் திமிர்!

கடந்த ஆண்டு திசம்பர் 16ஆம் நாள் 23 வயதுடைய சோதி சிங் பாண்டே என்னும் மருத்துவக் கல்லூரி மாணவி, தில்லியில் ஓடும் பேருந்தில், அறுவர் கும்பலால் வல்லுறவிற்கு ஆளானார். அதனையொட்டி தில்லிவாழ் மாணவர்களும் நடுத்தரவர்க்கத்து அறிவாளிகளும் தெருவிற்கு வந்து ஆர்ப்பாட்டம் செய்தார்கள். அப்பொழுது பொதுமக்கள் உணர்வைத்தூண்டி பரபரப்பு ஏற்படுத்தும் வேறு செய்திகள் எதுவும் கிடைக்காததால், ஊடகங்கள் அந்த ஆர்ப்பாட்டங்களை உணர்வைத் தூண்டும் செய்திகளாக மாற்றின. பெரும் ஊழல்கள், பொருளாதாரக் கடும் நெருக்கடி ஆகியவற்றால் இந்தியாவின் தற்போதைய ஆட்சியாளர்கள் மீது பொதுமக்களுக்கு ஏற்பட்டிருக்கும் சினத்தை, அடுத்த ஆண்டு வர இருக்கும் நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் தமக்கான வாக்குகளாக மாற்ற இன்றைய எதிர்கட்சிகள், குறிப்பாக பாரதிய சனதா, இவ்வல்லுறவுக் கொடுமையை தமக்கான வாய்ப்பாகப் பயன்படுத்திக்கொண்டன. இவர்கள் அனைவரையும்விட தங்களுக்கு அப்பெண்ணின் மீது அதிக அக்கறை இருப்பதாகக் காட்டிக்கொள்ள வேண்டிய இக்கட்டில் இருந்த ஆட்சியாளர்கள் அப்பெண்ணை உயர்சிகிச்சைக்காக (?) திசம்பர் 26ஆம் நாள் சிங்கப்பூருக்கு அனுப்பினார்கள். திசம்பர் 29ஆம் நாள் அப்பெண் சிங்கப்பூர் மருத்துவமனையில் இறந்துபோனார்.

இதற்கிடையில், 'இத்தகு வன்கொடுமையைத் தவிர்க்க சட்டங்களைக் கடுமையாக்க வேண்டும்' என்றும் ‘வல்லுறவில் ஈடுபட்டவர்கள் என காவல் துறையால் கைது செய்யப்பட்டவர்களை உடனடியாகத் தூக்கிலிட வேண்டும்’ என்றும் ‘அவர்களுக்கு வேதியியல் முறையில் ஆண்மைநீக்கம் செய்ய வேண்டும்’ என்றும் ஆளாளுக்கு நீதியரசர்களாக மாறி தீர்ப்புகளை வழங்கினார்கள்.

"பண்பாட்டு"க் காவலர்கள் சிலர், 'பெண்கள் ஆபாசமாக ஆடை அணிவதுதான் இத்தகு வல்லுறவுக் கொடுமைக்குக் காரணம்' என குற்றூரின் தேனீர்க்கடையில் தொடங்கி இணையவெளி வரை எங்கெங்கும் பிதற்றித் திரிந்தார்கள். இந்த ஆர்ப்பாட்டக்காரர்களின் கூச்சலில், "பெண்கள், விளிம்புநிலை மக்கள், குழந்தைகள் ஆகியோரின் பிரச்சனை, அவர்களுடைய பிரிச்சனை மட்டுமன்று; அது சமூத்தின் பொதுப்பிரச்சனை" என்னும் தெளிவான புரிதலோடும் உண்மையான அக்கறையோடும் ஆக்கப்பூர்வான செயல்களில் ஈடுபட்டவர்களின் கடுமையான உழைப்பு யாருடைய கவனத்தையும் கவராமல் கரைந்துபோய்விட்டது.

அதே புதுதில்லியில் மீண்டும் ஒரு வல்லுறவு வன்கொடுமை. இந்த முறை ஐந்து வயதுக் குழந்தை ஒருத்தி பலியாகி இருக்கிறாள். காந்தி நகரில் ஏப்ரல் 15 ஆம் நாள் மாலை 6 மணிக்கு வீட்டுக்கு வெளியே விளையாடப் போன சிறுமி இரவாகியும் வீட்டிற்குத் திரும்பவில்லை. சிறுமியின் தந்தை அருகிலிருந்த காவல் நிலையத்தில் முறையிட்டு இருக்கிறார். அவர்கள் அம்முறையீட்டை பதிவு செய்யவில்லை. மூன்று நாள்கள் கழித்து அச்சிறுமியின் வீடு இருக்கும் கட்டிடத்தின் கீழ்ப்பகுதியில் அவளது அழுகுரல் கேட்டு, அங்கிருந்த அறையைத் திறந்தபொழுது, அச்சிறுமி குற்றுயிராகக் கிடந்திருக்கிறாள். அவளது உடலுக்குள் மெழுகுதிரியும் எண்ணெய்ப்புட்டி ஒன்றும் செலுத்தப்பட்டு இருக்கின்றன. அச்சிறுமி மருத்துவமனையில் சிகிச்சை பெற்று வருகிறாள். அவளோடு வல்லுறவுகொண்டவர்கள் என மனோஜ்குமார், பிரதீப் குமார் என்னும் இரு இளைஞர்கள் கைதுசெய்யப்பட்டு இருக்கிறார்கள்.

இந்நிகழ்வைக் கண்டித்து எதிர்க்கட்சிகளும் மகளிர், மாணவர், இளைஞர் அமைப்புகளும் ஆர்ப்பாட்டத்தில் ஈடுபட்டு வருகிறார்கள். எதிர் எதிரே வைக்கப்படும் இரு காந்தத் துண்டுகளின் வடக்குமுனைகளைப்போல் ஒட்ட மறுத்து எப்பொழுதும் விலகியே நிற்கும் பாரதிய சனதா கட்சியும் இந்திய மார்க்சிஸ்ட் பொதுவுடைமைக் கட்சியும் "இத்தகு குற்றங்களுக்கு மரணதண்டனை வழங்கப்பட வேண்டும்" என ஒரே குரலில் கூறியிருக்கின்றன. இந்த இரண்டு நிகழ்வுகளை ஒட்டி இந்தியாவெங்கும் ஏற்பட்டிருக்கும் எதிர்வினைகளை நோக்கும்பொழுது நம் முன் பின்வரும் வினாகள் பேருருக்கொண்டு எழுந்து நிற்கின்றன:

1. சோதிசிங் பாண்டே வல்லுறவுக்கு உட்பட்டபொழுது தில்லியை உலுக்கிய பெரும் கூட்டத்தில் மிகப்பெரும் பகுதியினர் இப்பொழுது ஏன் காணமற் போனார்கள் ?

2. இந்தியாவின் பிறபகுதிகளில் பெண்களின் மீது வன்முறை நிகழும்பொழுது சிறு முனகலைக் கூட வெளியிடாதவர்கள் தில்லியில் அவை நிகழும்பொழுது மட்டும் இந்தியாவின் அனைத்துப் பகுதியினரின் கவனத்தையும் ஈர்க்க முனைவது ஏன்?

3. மரணதண்டனை, வேதியியல் முறையில் ஆண்மைநீக்கம் ஆகிய தண்டனைகளின் வழியாக மட்டுமே ஆண்களின் மனத்திற்குள் தோன்றும் வக்கிரத்தை அழித்து வல்லுறவைத் தடுத்துவிட முடியுமா-?

4. பெண்கள் அணியும் ஆடைகள்தான் ஆண்களை வல்லுறவுகொள்ளத் தூண்டுகின்றனவா ?

5. பெண்கள் மீதான வன்முறைக்கும் அதன் உச்சமான வல்லுறவுக் குற்றத்திற்கும் உண்மையான காரணம் எது?

சோதிசிங் பாண்டே வல்லுறவுக்கு உட்படுத்தப்பட்ட செய்தி வெளிவந்த பொழுது, இந்திய தண்டனைச் சட்டப் பிரிவு 228 (அ)வின்படி பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணின் அடையாளத்தை வெளியிடுவது குற்றம் என்னும் சட்ட விழிப்புணர்வு இவ்வழக்கைக் கையாண்டவர்களுக்கு இருந்ததால் அப்பெண்ணின் பெயரையோ, அவரது அடையாளத்தையோ ஊடகங்கள் வெளியிடவில்லை. அவர் மருத்துவக் கல்லூரி மாணவர் என்னும் செய்தி மட்டுமே வெளியிடப்பட்டது. இதனால் இவர் நடுத்தர அல்லது உயர்நடுத்தர வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவராக இருக்கக் கூடும் என்னும் படிமம் உருவாகிற்று. அக்குற்றத்தில் ஈடுபட்டவர்கள் அறுவரும் பொருளாதாரத்தில் பின்தங்கியவர்கள் என்னும் செய்தி வெளியிடப்பட்டது. அதனால்தான் "தன்பெண்டு, தன்பிள்ளை, சோறு, வீடு, சம்பாத்யம் இவையுண்டு, தானுண்டென" அதுவரை வாழ்ந்த உயர்நடுத்தர வர்க்கத்து ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் இளைஞர்களுக்கும் உதிரிகளால் தங்களது பாதுகாப்பிற்கு குந்தகம் வந்துவிட்டதோ என்னும் பதற்றம் ஏற்பட்டது. அவர்கள் போர்க்கோலம் பூண்டார்கள். ஆனால் 2013 சனவரி 5ஆம் நாள் "சண்டே மிரர்" இதழுக்கு பேட்டி அளித்த பத்ரி பாண்டே, உத்தரபிரதேசத்தின் குற்றூர் ஒன்றில் வாழ்ந்த, மகளின் படிப்பிற்காக தனது குறுநிலத்தை விற்றுவிட்ட, குறுவிவசாயியான தன் மகள்தான் தில்லியில் வல்லுறவு வன்கொடுமைக்கு உள்ளான சோதிசிங் பாண்டே எனத் தெரிவித்தார். அப்பேட்டியின் வழியாக, "தன்பெண்டுக்கும் தன்பிள்ளைக்கும்" தில்லியில் பாதுகாப்புக் குந்தகம் எதுவும் நிகழ்ந்துவிடவில்லை என அறிந்துகொண்ட உயர்நடுத்தர வர்க்கத்துத் திடீர்ப் போராளிகள் தத்தம் வேலையைப் பார்க்கக் கிளம்பிவிட்டார்கள். அண்மையில் நடந்த ஐந்து வயதுச் சிறுமியும் அவளோடு வல்லுறவுகொண்ட இருவரும் ஒண்டுக்குடித்தனத்தில் வாழும் பொருளாதாரத்தில் பின்தங்கியவர்கள் என்பது தொடங்கத்திலேயே தெளிவாகத் தெரிந்துவிட்டதால்தான் தில்லி நகரத்து நடுத்தரவர்க்கத்துப் புரட்சிக்காரர்கள் அமைதியாகக் காணமற் போய்விட்டார்கள்.

கன்னியாகுமரியில் இருந்து காசுமீர் வரை, மணிப்பூரில் இருந்து குசராத் வரை பழங்குடியின, தாழ்த்தப்பட்ட, ஒடுக்கப்பட்ட எண்ணற்ற பெண்கள் நிலவுடைமையாளர்களாலும் அதிகாரப்புள்ளிகளாலும் வல்லுறவிற்கும் பாலியல் துன்புறுத்தலுக்கும் நாள்தோறும் ஆளாகிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். ஆனால், இவ்வன்கொடுமைகள் எவையும், இந்தியாவெங்கும் பரந்து வாழும் மக்கள் அனைவரின் கவனத்தையும் ஈர்க்-குமாறு செய்து ஆட்சியாளர்களுக்கு எதிரான அலையை எதிர்க்கட்சிகள் உருவாக்க உதவும் வகையில், தில்லியில் நடைபெறவில்லை. அதனால்தான் தில்லியில் நடைபெறும் வன்கொடுமைக்கு எதிராக ஆர்த்தெழும் பலரும் இந்தியாவின் பிறபகுதிகளில் பெண்கள் மீது வன்முறை நிகழும்பொழுது சிறு முனகலைக் கூட வெளியிடுவது இல்லை.

சில மாதங்களுக்கு முன்னர் பெண்கள் மீதான வன்முறைக்கு எதிரான கோடிக் கையெழுத்து இயக்கத்தைத் தமிழகத்தில் தொடக்கிவைத்துப் பேசிய மாவட்ட காவல்துறைக் கண்காணிப்பாளர் ஒருவர், தன்னுடைய மாவட்டத்தில் மனநிலை பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணொருவர் வல்லுறவுக்கு உள்ளாகி அதனால் உருவான குழந்தையோடு, ஆதாரவற்றுத் தவிக்கும் தன் தாயின் பாதுகாப்பில் இருப்பதாகவும் அவரோடு வல்லுறவுகொண்டவன் மீது முதற் குற்ற அறிக்கை மட்டும் பதியப்பட்டு குற்றப்பத்திரிக்கை தாக்கல் செய்யப்படாமல் இருப்பதால், அவன் அதே ஊரில் தன் குடும்பத்தினரோடு கவலையற்று வாழ்வதாகவும் அப்பெண்ணிற்கு உதவ நினைத்த அந்த மாவட்ட கண்காணிப்பாளர் அந்தப் பெண்ணின் தாயாருக்கும் முதியோர் உதவித்தொகைக்கு ஏற்பாடு செய்திருப்பதாகவும் பெருமிதம் பொங்க கூறினார். வல்லுறவுகொண்டவன் மீது குற்றப்பத்திரிக்கையை தாக்கல் செய்து அவனுக்கு உரிய தண்டனைப் பெற்றுத்தர வேண்டிய பணியில் தான் மும்முரம் காட்டவில்லை என்பதனை, எவ்வித வெட்கமும் இன்றி, பெருமிதத்தோடு கூறினார். ஐந்து வயதுச் சிறுமியின் வல்லுறவுக்கு ஆளான வழக்கில்கூட, சிறுமியைக் காணவில்லை என அப்பெண்ணின் தந்தை கொடுத்த முறையீட்டை காந்திநகர் காவல்துறையினர் ஒரு பொருட்டாகவே கருதவில்லை எனவும் சிறுமி கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பின்னர், "சிறுமி உயிரோடு இருப்பதற்காக மகிழ்ச்சி அடையுங்கள்" என அறிவுரைகூறியும் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு ஈராயிரம் ரூபாய் கையூட்டுக் கொடுத்தும் சிறுமி நலம்பெற வழிபாடு நடத்துகிறோம் எனக் கூறியும் அந்நகர் காவல்துறை தன்னுடைய பணியை முறையாகச் செய்வதற்கான எந்த முயற்சியையும் மேற்கொள்ளவில்லை எனவும் செய்திகள் வருகின்றன. இதற்கெல்லாம் மேலாக, அப்பெண்குழந்தையின் மீதான வன்முறைக்கு எதிராக ஆர்ப்பாட்டம் செய்த பெண்ணின் கன்னத்தில் காவல்துறை உதவி ஆணையர் பலமுறை அறைந்து பெண்கள் மீது தன்னால் இயன்ற வன்முறையைச் செலுத்தியிருக்கிறார். அரசு இயந்திரத்தின் இந்தப் பொறுப்பின்மையும் கூருணர்வின்மையும் தாழ்த்தப்பட்டோர், பழங்குடியினர் மீதான் வன்கொடுமைத் தடுப்புச் சட்டம் தொடங்கி நடைமுறையில் இருக்கும் பல்வேறு சட்டங்களை முறையாகப் செயற்படுத்தாமைதான் குற்றங்கள் பெருகுவதற்குக் காரணங்களாக இருக்கின்றன. எனவே, அரசு இயந்திரத்தை பொறுப்புடையவர்கள் நிறைந்த அமைப்பாக மாற்றினால்தான் குற்றங்களைக் குறைக்க வாய்ப்புத் தோன்றுமே தவிர ஆர்ப்பாட்டக்காரர்கள், பா.ச.க. தலைவர் சுசுமா, இ.மா.பொ.க. எச்சூரி உள்ளிட்ட பலரும் கூறுவதைப் போல கடுமையான புதுச்சட்டத்தாலும் தூக்குத்தண்டனையாலும் வேதியியல் முறையிலான ஆண்மைநீக்கத்தாலும் ஆண்களின் மனத்திற்குள் தோன்றும் வக்கிரத்தை அழித்து வல்லுறவைத் தடுத்துவிட முடியாது.

பெண்களுக்கு மீதான வன்கொடுமையைப் பற்றி பேசும்பொழுது எல்லாம் அதற்கு அவர்கள் உடுத்தும் ஆடைகள் காரணம் எனக் கதைப்பவர்கள், ஐந்து வயதுச் சிறுமியும் எண்பது வயது மூதாட்டியும் வல்லுறவிற்கு உள்ளாகும்பொழுது வாயே திறப்பதில்லை. பிறந்த சாதி, பெற்ற நிலவுடைமை, அடைந்த அதிகாரம் ஆகியவற்றால் திமிரெடுத்தவர்கள் நிகழ்த்தும் வன்முறைக்கு உள்ளாகும் ஊரகத்துப் பெண்கள், இந்தப் பண்பாட்டுக் காவலர்கள் போற்றும் சேலையைத்தான் உடுத்தி இருந்தார்கள்; இருக்கிறார்கள். இதனை பண்பாட்டுக் காவலர்கள் வசதியாக மறந்துவிடுகிறார்கள். ஆக வல்லுறவுக் குற்றத்தின் வேர் வல்லுறவிற்கு உள்ளாகும் பெண்ணின் உடையில் இல்லை; அதில் ஈடுபடும் ஆணின் மனதிற்குள் புதைந்திருக்கும் "ஆண்மை" என்னும் திமிரில் பதுங்கி இருக்கிறது. அத்திமிர் அவனது மனதிற்குள் நொதித்துப் பொங்கி, உற்றுப்பார்க்கும் கண்ணின் கருமணியின் வழியாக வளிந்து பெருகி வன்முறையாக வெடிக்கிறது.

ஆண் பூப்பெய்தும் பொழுது அதனை விழாவாகக் கொண்டாடி வெளியுலகிற்கு அறிவிக்காத மக்கள், பெண் பூப்பெய்தியதும் "இதோ இப்பெண் ஆணின் நுகர்விற்கு அணியமாக இருக்கிறாள்" என அறிவித்துக் கொண்டாடும் விழாவில் தொடங்கி, வடிவுடைய பெண் திரையின் வலப்பக்கத்தில் இருந்து இடம்பக்கமாக புன்னகைத்துக்கொண்டே பார்வையாளர்களைப் பார்த்தவாறு நடந்துசெல்லும் பொழுது "தொட்டுக்கொள்ளவா? உன்னைத் தொட்டுக்கொள்ளவா?" என பின்னணியில் ஒலிக்கும் ஊறுகாய் விளம்பரம் வரை ஆணின் நுகர்பொருளாகப் பெண்ணை படிமப்படுத்தும் ஒவ்வொரு செயலும் ஆண்மைத் திமிரையும் வக்கிரத்தையும் வளர்த்தெடுக்கின்றன. இந்த ஆண்மைத் திமிரையும் வக்கிரத்தையும் அழித்தொழித்து ஆணையும் பெண்ணையும் சகமனிதர்களாக மாற்றாத வரை இவ்வன்முறை மறைமுகமாகவும் வெளிப்படையாகவும் பாலியல் தொல்லை தொடங்கி வல்லுறவு வரை வெவ்வேறு வடிவங்களில் தொடரவே செய்யும்.

இந்நிலையை மாற்ற வேண்டுமானால் இருபால் மாணவர்களுக்கும் முறையான பாலியற் கல்வியும் பாலின நிகர்நிலைப் பயிற்சியும் பாடத்திட்டங்களிலேயே இணைக்கப்பட வேண்டும். அவற்றை தேர்விற்காகக் கற்பிக்காமல் வாழ்க்கைத் திறனாகக் கற்பிக்க வேண்டும். பெண்களை நுகர்பொருளாகப் படிமப்படுத்தும் எந்தவொன்றையும் விமர்சனம் செய்து அதனை அகற்ற வேண்டும். குறிப்பாக ஊடகங்கள் தங்களுடைய ஆக்கங்களில் பெண்களை தாம் எவ்வாறு சித்தரிக்கிறோம் என்பதனை உற்றுநோக்கி திருத்திக்கொள்ள முன்வர வேண்டும். அரசு இயந்திரத்தின் ஒவ்வோர் உறுப்பும் கூருணர்வும் பொறுப்புணர்வும் மக்கள்பால் நேயமும் கொண்டதாக மாற வேண்டும். இவை, பெண்களுக்கும் குழந்தைகளுக்கும் பாதுகாப்பான சமுதாயச் சூழலை நோக்கிச் செல்ல வேண்டிய நெடுவழியில் இருக்கும் சில மைல்கல்கள்தான். நெடுவழி நீண்டு கிடக்கிறது. அதில் நடப்பதற்கு நாம்தான் ஆயத்தமாக வேண்டும்.

24.4.2013

திருப்புமுனை மே-2013 பக். 4 -7